Thursday, 19 February 2009 14:42 နစ္က္ ဒန္းေလာ့ပ္
ဒဏ္ရာအနာတရ ရွိခဲ့ရေသာ္လည္း အားမေလွ်ာ့ စိတ္မယိုင္လဲဘဲ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္သားေဟာင္း ရဲေဘာ္ တဦးက မတူကြဲ ျပားသည့္ ေနာက္ထပ္ စစ္မ်က္ႏွာတခုတြင္ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ ၀င္လွ်က္ရွိသည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လ၊ အသက္ ၄၆ ႏွစ္ အရြယ္ရွိၿပီျဖစ္သူ ကိုမ်ဳိးျမင့္က ထိုင္း- ျမန္မာနယ္စပ္ရွိ အုန္းဖ်ံ ဒုကၡသည္ စခန္း ဂိတ္ ေပါက္ကို ျဖတ္၍ ေလွ်ာက္ထြက္လာသည္။ သူက ဘန္ေကာက္ကို ဆက္သြားမည္။ ၿပီးလွ်င္ ဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေလယာဥ္ခရီးအျဖစ္ ကီလိုမီတာ ၁၉,၀၀၀ (မိုင္ ၁၂,၀၀၀ ေက်ာ္) အကြာ အေမရိကန္ျပည္သို႔ သြားရန္ ျဖစ္သည္။ေနာက္နာရီတခ်ဳိ႕ၾကာၿပီးသည့္အခါ အင္ဒီးယားနားျပည္နယ္၏ စိုထိုင္းထိုင္းညေနခင္းတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါး ကြဲကြာေနခဲ့ သည့္ သူ၏ ညီျဖစ္သူကို ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုရေတာ့မည္။
စိတ္လႈပ္ရွား ရင္ခုန္ၾကရသည့္ မိသားစုျပန္လည္ေတြ႔ဆံုပြဲက ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ဘ၀တစိတ္တပိုင္း ကို တခန္းရပ္ အနားရေစႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ အစိမ္းျဖတ္ ျဖတ္သန္းရမည့္ ဘ၀သစ္က သူ႔ကို ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ ကိုမ်ဳိးျမင့္က သူလိုကုိယ္လို ဒုကၡသည္တဦးလည္း မဟုတ္ပါ။
ကိုမ်ဳိးျမင့္သည္ လူငယ္ဘ၀မွာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ထဲသို႔ ၀င္ခဲ့သည္။ ေၾကာက္မက္ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို သူၾကံဳေတြ႔ ခဲ့ရသလို တိုက္ပြဲတခုတြင္ သူ၏ေျခေထာက္တေခ်ာင္း ဆံုးရႈံးခဲ့ရသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူထု အံုႂကြမႈႀကီးျဖစ္လာသည့္အခါ သူ လည္း တက္တက္ႂကြႂကြပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အေျပာင္း အလဲမ်ား ျဖစ္လာေစေရးအတြက္ သူႏွင့္ယခင္က အတူ လက္တြဲတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သည့္ စစ္သားမ်ားကို သူကေမတၱာရပ္ခံ ပန္ၾကားခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး သူအဖမ္းခံရၿပီး ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းခံရသည္။ ဒီမိုကေရစီ အံုႂကြမႈႀကီးတြင္ ပါ၀င္မႈ ေၾကာင့္ သူ ၁၅ ႏွစ္ၾကာ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရသည္။
ကိုမ်ဳိးျမင့္က စစ္သားမ်ဳိးရိုး မိသားစုမွ ဆင္းသက္လာသူ ျဖစ္သည္။ သူ၏ဖခင္ကလည္း စစ္သားတဦးျဖစ္သလို၊ သူငယ္စဥ္ ဘ၀ကလည္း စစ္သားမ်ားကို ၾကည့္၍ ေငးေမာအားက်ဖူးသည္။ စစ္သားမ်ားက ေသေသသပ္သပ္ ၾကည့္၍ေကာင္းသလို ေလးစားဖြယ္ဟု သူက ျမင္ခဲ့သည္။
"ျပန္ေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လူေတြက ေလးစားၿပီး ဆက္ဆံၾကတာနဲ႔ ေၾကာက္ၿပီး နာခံေနၾကတာကို က်ေနာ္မခြဲျခား တတ္ခဲ့ဘူး"ဟု သူက ေျပာသည္။
ကိုမ်ဳိးျမင့္ စစ္ထဲ၀င္ၿပီးေနာက္ ေမၿမိဳ႕တြင္ သင္တန္းတက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္မ်ားကို ထိုးစစ္ဆင္ သည့္ ထိုး စစ္ႀကီးတခုအတြက္ ေရွ႕တန္းသို႔ အပို႔ခံရသည္။ ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းလွသည့္ တိုက္ပြဲႀကီးတြင္ တကယ့္စစ္သားတဦး၏ ဘ၀ ၾကမ္းကိုလည္း သူက မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရသည္။သူ၏ရဲေဘာ္မ်ား သူ႔နံေဘးနားတြင္ က်ဆံုးသြားသည္ကို ျမင္ရသည္။ ဒဏ္ရာႀကီးမားစြာျဖင့္ က်ဆံုးကုန္ၾကသည္။
"အဲဒီမွာ က်ေနာ္ စစ္ထဲမ၀င္ခဲ့သင့္ဘူးလို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိလာတယ္"ဟု သူက ေျပာသည္။ သူလိုက္ပါခဲ့ရသည့္ တပ္ဖြဲ႔က ရြာသားမ်ားကို ေရွ႕ကထား၍ မိုင္းရွင္းေစရန္ အတင္းအက်ပ္ခိုင္းေစခဲ့သည္ကိုလည္း သူျမင္ ခဲ့ရဖူးသည္။ သူတို႔ေရွ႕တြင္ပင္ လူအေျမာက္အမ်ား အစိတ္စိတ္ ျပတ္ေတာက္ လြင့္စင္သြားၾကသည္ကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရသည္။သူႏွင့္အတူ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ ရဲေဘာ္မ်ားက လူတေယာက္ကို ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလးလို သတ္ျဖတ္ပစ္သည္ကို လည္း သူလက္ပိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို မုဒိမ္းျပဳက်င့္ၾက၊ ရြာသားမ်ားကို ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းၾကသည္မွာ လည္း မျမင္ခ်င္မွအဆံုးဟု သူက ျပန္ေျပာျပသည္။
"က်ေနာ္ အျပစ္မကင္းသလို ခံစားရတယ္၊ ဒီ ကိစၥေတြအတြက္ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ထင္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ဘာတခုမွ ရက္စက္တာေတြ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး"ဟု ကိုမ်ဳိးျမင့္က ေျပာသည္။
တိုက္ပြဲတခုတြင္ ဗံုးဆန္တခု ေဘးနားမွာ ေပါက္ကြဲသည္ကိုလည္း ၾကံဳရသည္။ မိုင္းတင္းက်မ္းျပည့္ေနသည့္ မိုင္းကြင္းကို လည္း ျဖတ္ရသည္။ သူ၏ လက္တဘက္၊ ေျခေထာက္တဘက္ မိုင္းဒဏ္ရာ ဗံုးဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ ဆံုးရႈံးခဲ့ရသည္။ သူ႔ကို စစ္တပ္က အလိုမရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္သာ ရွိေသးသည့္ ကိုမ်ဳိးျမင့္ကို စစ္တပ္မွ ထုတ္ ပယ္လိုက္ၿပီး ပင္စင္လစာ အနည္းငယ္ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့သည္။သူက စာအုပ္ဆိုင္တခုဖြင့္ၿပီး ရပ္တည္ေရး ရုန္းကန္ရသည္။ သည္အခ်ိန္တြင္ သူက ကမၻာ့စာေပႀကီးမ်ားကို စိတ္၀င္စား လိုက္စားလာခဲ့သည္။
ဒါ၀င္၏ "မ်ဳိးစိတ္မ်ား၏ မူလအစ" (The Origin of the Species)၊ ေတာ္လ္စတြိဳင္း၏ စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စသည့္ နာမည္ေက်ာ္ စာအုပ္ႀကီးမ်ားအျပင္၊ သူေလးစားရသည့္ သူ႔ဘ၀၏ သူရဲေကာင္းတဦးျဖစ္ေသာ အီဗရာဟင္ လင္ကြန္း၏ အတၳဳပၸတၱိ အပါအ၀င္ အတၳဳပၸတၱိအေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း သူဖတ္ခဲ့သည္။သူက ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းႏွင့္ ပဋိပကၡမ်ား မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရသည္ကိုလည္း သိရွိလိုစိတ္ ဆာေလာင္ျပင္း ျပလာခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၏ မုန္တိုင္းထန္သည့္ ေန႔မ်ားအတြင္း ေရႊတိဂံုဘုရား အေနာက္ဘက္မုခ္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မိန္႔ခြန္း ကို နားေထာင္ရၿပီးေနာက္ သူက ေဒၚစုဦးေဆာင္သည့္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ပါတီ၀င္တဦး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေဒၚစု ႏွင့္လည္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် အႀကိမ္မ်ားစြာ သူဆံုခဲ့ရဖူးသည္။သူက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖုံးရွိ စစ္စခန္း အမ်ားစုရွိရာ မဂၤလာဒံုတပ္နယ္တြင္ ခ်ဳိင္းေထာက္တဘက္ႏွင့္ စင္ေပၚတက္၍ လူ ေထာင္ဂဏန္း ခန္႔ရွိမည့္ ဆႏၵျပသူမ်ားကို မိန္႔ခြန္းေျပာသည္။
ျပည္တြင္းစစ္၏ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အျဖစ္ဆိုးမ်ားကိုလည္း ေျပာျပ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လက္နက္ကိုင္စစ္သားမ်ားက ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကၿပီး သူကလည္း ထိုသူမ်ားကို အဓိက ပစ္မွတ္ထား၍ မိန္႔ခြန္းေျပာျဖစ္သည္။
"သာမန္အရပ္သားတေယာက္က စစ္သားတေယာက္ကို စကားေျပာရတာက တမ်ဳိးျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ စစ္သား ေဟာင္းတေယာက္၊ ဒုကၡိတတေယာက္က စကားေျပာရင္ေတာ့ ပိုထူးျခားလိမ့္မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ေတြးမိလာတယ္"ဟု သူ က မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေျပာျပသည္။"က်ေနာ္ စကားေျပာေတာ့ အင္မတန္တုန္လႈပ္ေနတယ္၊ တကယ္လို႔ စစ္သားေတြက ပစ္ခတ္ၿပီဆိုရင္ က်ေနာ္ေတာ့ ပထမ ဦးဆံုးပဲ"ဟု ကိုမ်ဳိးျမင့္က ၀န္ခံသည္။စစ္တပ္က ပစ္ခတ္မည့္အစား စစ္သား ၁၀၀ ခန္႔က ဆႏၵျပသူမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းလာၾကသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ပို၍ လူမ်ား လာသည္။
"လူေတြကလည္း စစ္သားေတြ ပူးေပါင္းလာေတာ့ ၀မ္းသာေနၾကတယ္၊ သူတို႔အမ်ားစုက ယူနီေဖာင္း၀တ္ၿပီး ၀င္ဆႏၵျပ ၾကတယ္"ဟု သူက ေျပာျပသည္။ထိုအခ်ိန္က အနာဂတ္အေရးအတြက္ အေကာင္းျမင္ေနၾကသည့္အခ်ိန္က မၾကာလွ။ တခဏတာသာ ခံခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္းက သူ႔တပ္မ်ားကို ျပန္ဇက္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဆႏၵျပပြဲမ်ားကို ၿဖိဳခြဲႏွိမ္နင္းေစခဲ့သည္။ကိုမ်ဳိးျမင့္သည္ ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြင္းေခ်မႈန္းမႈမ်ားမွ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ အာဏာ ပိုင္မ်ားက သူ႔ကို ေျခရာခံလိုက္ခဲ့ၾကသည္။ သူ႔ကိုဖမ္းၿပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွိပ္စက္ေမးျမန္းခံရသည္။ ႏိုင္ငံကို သစၥာေဖာက္ သည့္ သစၥာေဖာက္တဦးလို ေမးျမန္းစြပ္စြဲခဲ့ၾကသည္။
"မင္းက စစ္သားေဟာင္းတေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ တပ္မေတာ္ကို ျပန္ဆန္႔က်င္ရတာလဲ"ဟု သူ႔ကို စြပ္စြဲ၍ ေအာ္ဟစ္ ႀကိမ္းေမာင္းသည္။ သူ၏ ခ်ဳိင္းေထာက္မ်ားကို ဖယ္ရွားၿပီး အခ်ိန္နာရီမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေအာင္ ေျခေထာက္တဘက္တည္း ေပၚတြင္ အတင္းရပ္ခိုင္းသည္။
"သူတို႔က က်ေနာ့္ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းၾကတယ္၊ ကန္ေက်ာက္ရိုက္ႏွက္တယ္၊ မ်က္ႏွာကို ထိုးႀကိတ္တယ္၊ မင္းက စစ္သား ပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ စစ္တပ္ကိုေက်းဇူးကန္းတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ တပ္မေတာ္ကို မင္းက သစၥာေဖာက္တာလဲနဲ႔ သူတို႔က ဆူပူၾက တယ္”ဟုလည္း သူက ေျပာျပသည္။
ကိုမ်ဳိးျမင့္ေထာင္က်ေနစဥ္ သူ၏ညီျဖစ္သူ ကိုရဲႏိုင္က ထိုင္း- ျမန္မာနယ္စပ္သို႔ထြက္ေျပးလာၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး(ABSDF)သို႔ ၀င္ေရာက္လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ ABSDF အဖြဲ႔သည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္လူထု အံုႂကြမႈေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမွ ေတာထဲေရာက္လာသူမ်ားက တည္ေထာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကသည့္ အဖြဲ႔လည္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔က လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ေနသည့္ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ၿပီး ကရင္ႏွင့္ မြန္လက္နက္ကိုင္ သူပုန္မ်ားက ေထာက္ပံ့ အားေပးခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ႕ပိုင္းေဒသ ေရွ႕တန္းမ်ားတြင္ ကိုရဲႏိုင္သည္ တခ်ိန္က သူ၏ဖခင္၊ သူ၏အစ္ကိုတို႔ တာ၀န္ထမ္းခဲ့ၾကသည့္ ျမန္မာစစ္တပ္ႏွင့္ ျပန္လွန္တိုက္ခိုက္ခဲ့ရသည္။
ႏွစ္အတန္ၾကာ သူေတာထဲတြင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၿပီး အေမရိကန္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်လာခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ အေမရိကန္ျပည္၊ ဖို႔တ္၀ိန္းၿမိဳ႕ျပင္ရွိ စက္ရံုတရံုတြင္ သူေရာ၊ သူ၏ဇနီးပါ အလုပ္လုပ္ကိုင္ ေနၾကသည္။ျ မန္မာႏိုင္ငံရွိေထာင္ထဲတြင္ ၁၅ ႏွစ္ၾကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရၿပီးေနာက္ ကိုမ်ဳိးျမင့္ ျပန္လြတ္လာၿပီး ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္သို႔ ထြက္ လာခဲ့သည္။ သူက ထိုင္းႏိုင္ငံကို ျဖတ္ကူးၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မ်ားအေရးကို ကူညီေပးေနသည့္ ႏိုင္ငံ ေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း (AAPP) တြင္ အခ်ိန္ကာလတခု ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ေပးသည္။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူက ဒုကၡသည္ ၁၉,၀၀၀ ေက်ာ္ ခိုလႈံေနထိုင္ရာ အုန္းဖ်ံဒုကၡသည္စခန္းသို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုဒုကၡ သည္မ်ားက ျမန္မာစစ္တပ္၏ ေျမလွန္စစ္ဆင္ေရးထိုးစစ္မ်ားေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလာၾကရသူမ်ား ျဖစ္ သည္။ ထိုစခန္းမွ တဆင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသို႔ သူေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ "ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ္ အေမရိကားကို မသြားခ်င္ဘူး"ဟု ကိုမ်ဳိးျမင့္က စခန္းထဲတြင္ သူပိုင္ဆိုင္သမွ် ပစၥည္းမ်ားကို ထုပ္ပိုးေနရင္း ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈထဲရွိ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားကို ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ ေနရင္း ေျပာသည္။ သူ႔ မိတ္ေဆြအမ်ားစုကလည္း တခ်ိန္က ျမန္မာစစ္အစိုးရ၏ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္းတြင္ အတူဒုကၡခံစားခဲ့ၾကရသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ညီနဲ႔ ညီမက အဲသည္မွာရွိတယ္ေလ။ က်ေနာ့္အေမကလည္း သြားမယ္ဆိုရင္ အဲသည္ ကိုသြားဖို႔ ေျပာတယ္"ဟု သူက ဆိုသည္။ကိုမ်ဳိးျမင့္၏ ညီမျဖစ္သူကလည္း အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အဖြဲ႔၀င္တဦးျဖစ္ၿပီး ယခင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း တဦး၏ ဇနီးျဖစ္သည္။ သူက အေမရိကေရာက္၍ အေျခခ်ေနသည္မွာ ႏွစ္အတန္ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ႔ညီမက မၾကာ ေသးမီကပင္ သားဦး ဖြားျမင္ခဲ့ ေသးသည္။ "က်ေနာ္ ဒီမွာ ႏိုင္ငံေရးပဲ ဆက္လုပ္ျဖစ္ဦးမယ္ ထင္တယ္"ဟု ကိုမ်ဳိးျမင့္က ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ဒုကၡသည္ စခန္းတြင္း ေနထိုင္ရသည္မွာ အနာဂတ္မရွိလွေၾကာင္းလည္း သူက သေဘာေပါက္သည္။"က်ေနာ္သိတာက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ျမန္မာျပည္အေရးကို အမ်ားႀကီး ပံ့ပိုးေထာက္ခံေပးတယ္။ က်ေနာ္ အဲသည္ကိုေျပာင္းၿပီး အဲသည္ကေနပဲ ႏိုင္ငံေရးဆက္ လႈပ္ရွားေတာ့မယ္"ဟု သူက ေျပာဆိုသည္။
သူ၏ ညီျဖစ္သူ၊ ညီမျဖစ္သူႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုဆည္းရသည့္ အျဖစ္သည္ သူ၏ "ဘ၀တြင္ အေပ်ာ္ဆံုးကာလ" ဟု ခရီး မထြက္ျဖစ္ခင္ သူက ေျပာသည္။မိသားစု ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုပြဲက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္ အၾကာ ၾသဂုတ္လ၌ သူ၏ ညီ၊ ညီမႏွင့္အတူ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕သို႔ လိုက္လာၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူထုအံုႂကြမႈ ႏွစ္ပတ္ လည္ဆႏၵျပပြဲသို႔ ပါ၀င္ပူးေပါင္းခဲ့သည္။ ယခုတႀကိမ္သည္ လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လူထုအံုႂကြမႈႀကီးျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ညီအစ္ကိုႏွစ္ဦးအတူ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ ဆႏၵျပျဖစ္ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
သည္တႀကိမ္တြင္ေတာ့ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဆႏၵျပ၍ အဖမ္းဆီးခံရမည္ကို ေၾကာက္ ရြံ႔ေနရေသာစိတ္၊ ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္မည္ကို စိုးရိမ္ရေသာစိတ္ ကင္းရွင္းစြာ ဆႏၵျပႏိုင္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္။Nic Dunlop ေရးသားသည့္ The Battle’s Not Over ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။
ဒဏ္ရာအနာတရ ရွိခဲ့ရေသာ္လည္း အားမေလွ်ာ့ စိတ္မယိုင္လဲဘဲ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္သားေဟာင္း ရဲေဘာ္ တဦးက မတူကြဲ ျပားသည့္ ေနာက္ထပ္ စစ္မ်က္ႏွာတခုတြင္ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ ၀င္လွ်က္ရွိသည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လ၊ အသက္ ၄၆ ႏွစ္ အရြယ္ရွိၿပီျဖစ္သူ ကိုမ်ဳိးျမင့္က ထိုင္း- ျမန္မာနယ္စပ္ရွိ အုန္းဖ်ံ ဒုကၡသည္ စခန္း ဂိတ္ ေပါက္ကို ျဖတ္၍ ေလွ်ာက္ထြက္လာသည္။ သူက ဘန္ေကာက္ကို ဆက္သြားမည္။ ၿပီးလွ်င္ ဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေလယာဥ္ခရီးအျဖစ္ ကီလိုမီတာ ၁၉,၀၀၀ (မိုင္ ၁၂,၀၀၀ ေက်ာ္) အကြာ အေမရိကန္ျပည္သို႔ သြားရန္ ျဖစ္သည္။ေနာက္နာရီတခ်ဳိ႕ၾကာၿပီးသည့္အခါ အင္ဒီးယားနားျပည္နယ္၏ စိုထိုင္းထိုင္းညေနခင္းတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါး ကြဲကြာေနခဲ့ သည့္ သူ၏ ညီျဖစ္သူကို ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုရေတာ့မည္။
စိတ္လႈပ္ရွား ရင္ခုန္ၾကရသည့္ မိသားစုျပန္လည္ေတြ႔ဆံုပြဲက ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ဘ၀တစိတ္တပိုင္း ကို တခန္းရပ္ အနားရေစႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ အစိမ္းျဖတ္ ျဖတ္သန္းရမည့္ ဘ၀သစ္က သူ႔ကို ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ ကိုမ်ဳိးျမင့္က သူလိုကုိယ္လို ဒုကၡသည္တဦးလည္း မဟုတ္ပါ။
ကိုမ်ဳိးျမင့္သည္ လူငယ္ဘ၀မွာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ထဲသို႔ ၀င္ခဲ့သည္။ ေၾကာက္မက္ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို သူၾကံဳေတြ႔ ခဲ့ရသလို တိုက္ပြဲတခုတြင္ သူ၏ေျခေထာက္တေခ်ာင္း ဆံုးရႈံးခဲ့ရသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူထု အံုႂကြမႈႀကီးျဖစ္လာသည့္အခါ သူ လည္း တက္တက္ႂကြႂကြပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အေျပာင္း အလဲမ်ား ျဖစ္လာေစေရးအတြက္ သူႏွင့္ယခင္က အတူ လက္တြဲတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သည့္ စစ္သားမ်ားကို သူကေမတၱာရပ္ခံ ပန္ၾကားခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး သူအဖမ္းခံရၿပီး ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းခံရသည္။ ဒီမိုကေရစီ အံုႂကြမႈႀကီးတြင္ ပါ၀င္မႈ ေၾကာင့္ သူ ၁၅ ႏွစ္ၾကာ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရသည္။
ကိုမ်ဳိးျမင့္က စစ္သားမ်ဳိးရိုး မိသားစုမွ ဆင္းသက္လာသူ ျဖစ္သည္။ သူ၏ဖခင္ကလည္း စစ္သားတဦးျဖစ္သလို၊ သူငယ္စဥ္ ဘ၀ကလည္း စစ္သားမ်ားကို ၾကည့္၍ ေငးေမာအားက်ဖူးသည္။ စစ္သားမ်ားက ေသေသသပ္သပ္ ၾကည့္၍ေကာင္းသလို ေလးစားဖြယ္ဟု သူက ျမင္ခဲ့သည္။
"ျပန္ေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လူေတြက ေလးစားၿပီး ဆက္ဆံၾကတာနဲ႔ ေၾကာက္ၿပီး နာခံေနၾကတာကို က်ေနာ္မခြဲျခား တတ္ခဲ့ဘူး"ဟု သူက ေျပာသည္။
ကိုမ်ဳိးျမင့္ စစ္ထဲ၀င္ၿပီးေနာက္ ေမၿမိဳ႕တြင္ သင္တန္းတက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္မ်ားကို ထိုးစစ္ဆင္ သည့္ ထိုး စစ္ႀကီးတခုအတြက္ ေရွ႕တန္းသို႔ အပို႔ခံရသည္။ ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းလွသည့္ တိုက္ပြဲႀကီးတြင္ တကယ့္စစ္သားတဦး၏ ဘ၀ ၾကမ္းကိုလည္း သူက မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရသည္။သူ၏ရဲေဘာ္မ်ား သူ႔နံေဘးနားတြင္ က်ဆံုးသြားသည္ကို ျမင္ရသည္။ ဒဏ္ရာႀကီးမားစြာျဖင့္ က်ဆံုးကုန္ၾကသည္။
"အဲဒီမွာ က်ေနာ္ စစ္ထဲမ၀င္ခဲ့သင့္ဘူးလို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိလာတယ္"ဟု သူက ေျပာသည္။ သူလိုက္ပါခဲ့ရသည့္ တပ္ဖြဲ႔က ရြာသားမ်ားကို ေရွ႕ကထား၍ မိုင္းရွင္းေစရန္ အတင္းအက်ပ္ခိုင္းေစခဲ့သည္ကိုလည္း သူျမင္ ခဲ့ရဖူးသည္။ သူတို႔ေရွ႕တြင္ပင္ လူအေျမာက္အမ်ား အစိတ္စိတ္ ျပတ္ေတာက္ လြင့္စင္သြားၾကသည္ကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရသည္။သူႏွင့္အတူ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ ရဲေဘာ္မ်ားက လူတေယာက္ကို ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလးလို သတ္ျဖတ္ပစ္သည္ကို လည္း သူလက္ပိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို မုဒိမ္းျပဳက်င့္ၾက၊ ရြာသားမ်ားကို ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းၾကသည္မွာ လည္း မျမင္ခ်င္မွအဆံုးဟု သူက ျပန္ေျပာျပသည္။
"က်ေနာ္ အျပစ္မကင္းသလို ခံစားရတယ္၊ ဒီ ကိစၥေတြအတြက္ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ထင္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ဘာတခုမွ ရက္စက္တာေတြ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး"ဟု ကိုမ်ဳိးျမင့္က ေျပာသည္။
တိုက္ပြဲတခုတြင္ ဗံုးဆန္တခု ေဘးနားမွာ ေပါက္ကြဲသည္ကိုလည္း ၾကံဳရသည္။ မိုင္းတင္းက်မ္းျပည့္ေနသည့္ မိုင္းကြင္းကို လည္း ျဖတ္ရသည္။ သူ၏ လက္တဘက္၊ ေျခေထာက္တဘက္ မိုင္းဒဏ္ရာ ဗံုးဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ ဆံုးရႈံးခဲ့ရသည္။ သူ႔ကို စစ္တပ္က အလိုမရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္သာ ရွိေသးသည့္ ကိုမ်ဳိးျမင့္ကို စစ္တပ္မွ ထုတ္ ပယ္လိုက္ၿပီး ပင္စင္လစာ အနည္းငယ္ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့သည္။သူက စာအုပ္ဆိုင္တခုဖြင့္ၿပီး ရပ္တည္ေရး ရုန္းကန္ရသည္။ သည္အခ်ိန္တြင္ သူက ကမၻာ့စာေပႀကီးမ်ားကို စိတ္၀င္စား လိုက္စားလာခဲ့သည္။
ဒါ၀င္၏ "မ်ဳိးစိတ္မ်ား၏ မူလအစ" (The Origin of the Species)၊ ေတာ္လ္စတြိဳင္း၏ စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စသည့္ နာမည္ေက်ာ္ စာအုပ္ႀကီးမ်ားအျပင္၊ သူေလးစားရသည့္ သူ႔ဘ၀၏ သူရဲေကာင္းတဦးျဖစ္ေသာ အီဗရာဟင္ လင္ကြန္း၏ အတၳဳပၸတၱိ အပါအ၀င္ အတၳဳပၸတၱိအေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း သူဖတ္ခဲ့သည္။သူက ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းႏွင့္ ပဋိပကၡမ်ား မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရသည္ကိုလည္း သိရွိလိုစိတ္ ဆာေလာင္ျပင္း ျပလာခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၏ မုန္တိုင္းထန္သည့္ ေန႔မ်ားအတြင္း ေရႊတိဂံုဘုရား အေနာက္ဘက္မုခ္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မိန္႔ခြန္း ကို နားေထာင္ရၿပီးေနာက္ သူက ေဒၚစုဦးေဆာင္သည့္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ပါတီ၀င္တဦး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေဒၚစု ႏွင့္လည္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် အႀကိမ္မ်ားစြာ သူဆံုခဲ့ရဖူးသည္။သူက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖုံးရွိ စစ္စခန္း အမ်ားစုရွိရာ မဂၤလာဒံုတပ္နယ္တြင္ ခ်ဳိင္းေထာက္တဘက္ႏွင့္ စင္ေပၚတက္၍ လူ ေထာင္ဂဏန္း ခန္႔ရွိမည့္ ဆႏၵျပသူမ်ားကို မိန္႔ခြန္းေျပာသည္။
ျပည္တြင္းစစ္၏ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အျဖစ္ဆိုးမ်ားကိုလည္း ေျပာျပ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လက္နက္ကိုင္စစ္သားမ်ားက ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကၿပီး သူကလည္း ထိုသူမ်ားကို အဓိက ပစ္မွတ္ထား၍ မိန္႔ခြန္းေျပာျဖစ္သည္။
"သာမန္အရပ္သားတေယာက္က စစ္သားတေယာက္ကို စကားေျပာရတာက တမ်ဳိးျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ စစ္သား ေဟာင္းတေယာက္၊ ဒုကၡိတတေယာက္က စကားေျပာရင္ေတာ့ ပိုထူးျခားလိမ့္မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ေတြးမိလာတယ္"ဟု သူ က မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေျပာျပသည္။"က်ေနာ္ စကားေျပာေတာ့ အင္မတန္တုန္လႈပ္ေနတယ္၊ တကယ္လို႔ စစ္သားေတြက ပစ္ခတ္ၿပီဆိုရင္ က်ေနာ္ေတာ့ ပထမ ဦးဆံုးပဲ"ဟု ကိုမ်ဳိးျမင့္က ၀န္ခံသည္။စစ္တပ္က ပစ္ခတ္မည့္အစား စစ္သား ၁၀၀ ခန္႔က ဆႏၵျပသူမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းလာၾကသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ပို၍ လူမ်ား လာသည္။
"လူေတြကလည္း စစ္သားေတြ ပူးေပါင္းလာေတာ့ ၀မ္းသာေနၾကတယ္၊ သူတို႔အမ်ားစုက ယူနီေဖာင္း၀တ္ၿပီး ၀င္ဆႏၵျပ ၾကတယ္"ဟု သူက ေျပာျပသည္။ထိုအခ်ိန္က အနာဂတ္အေရးအတြက္ အေကာင္းျမင္ေနၾကသည့္အခ်ိန္က မၾကာလွ။ တခဏတာသာ ခံခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္းက သူ႔တပ္မ်ားကို ျပန္ဇက္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဆႏၵျပပြဲမ်ားကို ၿဖိဳခြဲႏွိမ္နင္းေစခဲ့သည္။ကိုမ်ဳိးျမင့္သည္ ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြင္းေခ်မႈန္းမႈမ်ားမွ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ အာဏာ ပိုင္မ်ားက သူ႔ကို ေျခရာခံလိုက္ခဲ့ၾကသည္။ သူ႔ကိုဖမ္းၿပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွိပ္စက္ေမးျမန္းခံရသည္။ ႏိုင္ငံကို သစၥာေဖာက္ သည့္ သစၥာေဖာက္တဦးလို ေမးျမန္းစြပ္စြဲခဲ့ၾကသည္။
"မင္းက စစ္သားေဟာင္းတေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ တပ္မေတာ္ကို ျပန္ဆန္႔က်င္ရတာလဲ"ဟု သူ႔ကို စြပ္စြဲ၍ ေအာ္ဟစ္ ႀကိမ္းေမာင္းသည္။ သူ၏ ခ်ဳိင္းေထာက္မ်ားကို ဖယ္ရွားၿပီး အခ်ိန္နာရီမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေအာင္ ေျခေထာက္တဘက္တည္း ေပၚတြင္ အတင္းရပ္ခိုင္းသည္။
"သူတို႔က က်ေနာ့္ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းၾကတယ္၊ ကန္ေက်ာက္ရိုက္ႏွက္တယ္၊ မ်က္ႏွာကို ထိုးႀကိတ္တယ္၊ မင္းက စစ္သား ပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ စစ္တပ္ကိုေက်းဇူးကန္းတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ တပ္မေတာ္ကို မင္းက သစၥာေဖာက္တာလဲနဲ႔ သူတို႔က ဆူပူၾက တယ္”ဟုလည္း သူက ေျပာျပသည္။
ကိုမ်ဳိးျမင့္ေထာင္က်ေနစဥ္ သူ၏ညီျဖစ္သူ ကိုရဲႏိုင္က ထိုင္း- ျမန္မာနယ္စပ္သို႔ထြက္ေျပးလာၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး(ABSDF)သို႔ ၀င္ေရာက္လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ ABSDF အဖြဲ႔သည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္လူထု အံုႂကြမႈေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမွ ေတာထဲေရာက္လာသူမ်ားက တည္ေထာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကသည့္ အဖြဲ႔လည္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔က လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ေနသည့္ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ၿပီး ကရင္ႏွင့္ မြန္လက္နက္ကိုင္ သူပုန္မ်ားက ေထာက္ပံ့ အားေပးခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ႕ပိုင္းေဒသ ေရွ႕တန္းမ်ားတြင္ ကိုရဲႏိုင္သည္ တခ်ိန္က သူ၏ဖခင္၊ သူ၏အစ္ကိုတို႔ တာ၀န္ထမ္းခဲ့ၾကသည့္ ျမန္မာစစ္တပ္ႏွင့္ ျပန္လွန္တိုက္ခိုက္ခဲ့ရသည္။
ႏွစ္အတန္ၾကာ သူေတာထဲတြင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၿပီး အေမရိကန္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်လာခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ အေမရိကန္ျပည္၊ ဖို႔တ္၀ိန္းၿမိဳ႕ျပင္ရွိ စက္ရံုတရံုတြင္ သူေရာ၊ သူ၏ဇနီးပါ အလုပ္လုပ္ကိုင္ ေနၾကသည္။ျ မန္မာႏိုင္ငံရွိေထာင္ထဲတြင္ ၁၅ ႏွစ္ၾကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရၿပီးေနာက္ ကိုမ်ဳိးျမင့္ ျပန္လြတ္လာၿပီး ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္သို႔ ထြက္ လာခဲ့သည္။ သူက ထိုင္းႏိုင္ငံကို ျဖတ္ကူးၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မ်ားအေရးကို ကူညီေပးေနသည့္ ႏိုင္ငံ ေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း (AAPP) တြင္ အခ်ိန္ကာလတခု ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ေပးသည္။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူက ဒုကၡသည္ ၁၉,၀၀၀ ေက်ာ္ ခိုလႈံေနထိုင္ရာ အုန္းဖ်ံဒုကၡသည္စခန္းသို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုဒုကၡ သည္မ်ားက ျမန္မာစစ္တပ္၏ ေျမလွန္စစ္ဆင္ေရးထိုးစစ္မ်ားေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလာၾကရသူမ်ား ျဖစ္ သည္။ ထိုစခန္းမွ တဆင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသို႔ သူေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ "ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ္ အေမရိကားကို မသြားခ်င္ဘူး"ဟု ကိုမ်ဳိးျမင့္က စခန္းထဲတြင္ သူပိုင္ဆိုင္သမွ် ပစၥည္းမ်ားကို ထုပ္ပိုးေနရင္း ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈထဲရွိ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားကို ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ ေနရင္း ေျပာသည္။ သူ႔ မိတ္ေဆြအမ်ားစုကလည္း တခ်ိန္က ျမန္မာစစ္အစိုးရ၏ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္းတြင္ အတူဒုကၡခံစားခဲ့ၾကရသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ညီနဲ႔ ညီမက အဲသည္မွာရွိတယ္ေလ။ က်ေနာ့္အေမကလည္း သြားမယ္ဆိုရင္ အဲသည္ ကိုသြားဖို႔ ေျပာတယ္"ဟု သူက ဆိုသည္။ကိုမ်ဳိးျမင့္၏ ညီမျဖစ္သူကလည္း အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အဖြဲ႔၀င္တဦးျဖစ္ၿပီး ယခင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း တဦး၏ ဇနီးျဖစ္သည္။ သူက အေမရိကေရာက္၍ အေျခခ်ေနသည္မွာ ႏွစ္အတန္ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ႔ညီမက မၾကာ ေသးမီကပင္ သားဦး ဖြားျမင္ခဲ့ ေသးသည္။ "က်ေနာ္ ဒီမွာ ႏိုင္ငံေရးပဲ ဆက္လုပ္ျဖစ္ဦးမယ္ ထင္တယ္"ဟု ကိုမ်ဳိးျမင့္က ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ဒုကၡသည္ စခန္းတြင္း ေနထိုင္ရသည္မွာ အနာဂတ္မရွိလွေၾကာင္းလည္း သူက သေဘာေပါက္သည္။"က်ေနာ္သိတာက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ျမန္မာျပည္အေရးကို အမ်ားႀကီး ပံ့ပိုးေထာက္ခံေပးတယ္။ က်ေနာ္ အဲသည္ကိုေျပာင္းၿပီး အဲသည္ကေနပဲ ႏိုင္ငံေရးဆက္ လႈပ္ရွားေတာ့မယ္"ဟု သူက ေျပာဆိုသည္။
သူ၏ ညီျဖစ္သူ၊ ညီမျဖစ္သူႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုဆည္းရသည့္ အျဖစ္သည္ သူ၏ "ဘ၀တြင္ အေပ်ာ္ဆံုးကာလ" ဟု ခရီး မထြက္ျဖစ္ခင္ သူက ေျပာသည္။မိသားစု ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုပြဲက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္ အၾကာ ၾသဂုတ္လ၌ သူ၏ ညီ၊ ညီမႏွင့္အတူ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕သို႔ လိုက္လာၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူထုအံုႂကြမႈ ႏွစ္ပတ္ လည္ဆႏၵျပပြဲသို႔ ပါ၀င္ပူးေပါင္းခဲ့သည္။ ယခုတႀကိမ္သည္ လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လူထုအံုႂကြမႈႀကီးျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ညီအစ္ကိုႏွစ္ဦးအတူ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ ဆႏၵျပျဖစ္ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
သည္တႀကိမ္တြင္ေတာ့ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဆႏၵျပ၍ အဖမ္းဆီးခံရမည္ကို ေၾကာက္ ရြံ႔ေနရေသာစိတ္၊ ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္မည္ကို စိုးရိမ္ရေသာစိတ္ ကင္းရွင္းစြာ ဆႏၵျပႏိုင္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္။Nic Dunlop ေရးသားသည့္ The Battle’s Not Over ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment