၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအပတ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ဟာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔အတြက္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ အစိုးရအေနနဲ႔ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးေတြလုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႔ ဆႏၵျပေတာင္းဆိုခဲ့ၾကေနခဲ့ၾကတာ သံုးရက္ေျမာက္ေန့ စက္တင္ဘာ (၂၅) ရက္ေန႔ကို ေရာက္လိုလာပါၿပီ။ ဆႏၵျပပြဲမွာပါ၀င္ေနတဲ့ လူအားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ တိုင္ျပည္အတြက္ တာ၀န္ေက်ပြန္သူေတြအျဖစ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ အျပံဳးေတြက ပီတိကိုျဖစ္ေပၚေစသလို ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုးကိုပင္ ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္ႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ ခြန္အားေတြကို ေပးစြမ္းေစခဲ့တာဟာ စက္တင္ဘာလႈပ္ရွားမႈအတြင္း မပါ၀င္ခဲ့ ဘူးတဲ့ ဘယ္ျမန္မာမွသိရွိႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ဆယ့္ကိုးႏွစ္လံုးလံုး ကိုလိုနီေခတ္ဆိုးတဲ့ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ အညြန္႔မထြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံမ်ားအၾကားမွာ အဆင္းရဲဆံုးတိုင္းျပည္တစ္ျပည္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး နိမ့္က်တဲ့စီးပြား၊ ေရးလူမႈေရးေတြနဲ႔ ပညာေရးေတြေၾကာင့္ ျမန္မာဆိုရင္ တစ္ကမာၻလံုးက ႏွာေခါင္းရံႈခံရတဲ့ဘ၀ကို လြန္ေျမာက္ ႏိုင္ၾက လိမ့္မယ္လို႔ ဒီလႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြအကုန္လံုးက ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။
ဘယ္အစိုးရရံုးေတြမွာမဆို လဒ္ေပးလဒ္ယူမႈေတြမ်ားေနတာ။ စီးပြားေရးမေကာင္းတဲ့အတြက္ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္ေတြမွာ ျပည့္တန္ဆာမိန္းကေလးေတြအေျမာက္အမ်ားရွိေနတာ။ စာသင္ခန္းထဲမွာရွိေနရမယ့္ကေလးေတြနဲ့ ဘ၀လံုလံုျခံဳျခံဳရွိေနရမယ့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုအမ်ားအျပား လမ္းမေတြနဲ့ မီးပြိဳင့္ေတြမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနၾကရ တာ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းအစမတန္ႀကီးျမင့္မႈေၾကာင့္ ျပည္သူေတြစီးပြားေရးအဆင္မေျပၾကေတာ့ဘဲ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ ကို ဆြမ္းေတာင္မေလာင္းလွဴႏိုင္တဲ့အေျခစတဲ့စတဲ့အေျခအေနေတြမွာ ျပည္သူေတြက သူတို့အခြင့္အေရးနဲ႔ သူတို႔ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္တို႔အတြက္ သူတို႔ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ရာ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေတြနဲ႔အတူ လမ္းမေတြေပၚ ထြက္လာခဲ့ၾကၿပီး အခြင့္အေရးအားလံုးအတြက္ ေတာင္းဆိုခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
“ျပည္သူဆႏၵျပည့္၀ပါေစ….” ၊ “ဒို႔ ေမတၲာစြမ္း… ကမာၻလႊမ္း.. ေအးခ်မ္းၾကပါေစ…” ၊ “လူအခ်င္းခ်င္းလွည့္ပတ္ ျခင္း… ကင္းရွင္းၾကပါေစ…” ၊ စတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြၾကားမွာ နအဖအစိုးရကို ဆင္းေပးဖို႔ တစ္ခုမွ မေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါ ဘူး။ ဒီဆုေတာင္း ေမတၲာပို႔သံေတြၾကားထဲမွာ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ခံစာခ်က္ေတြကို အျပည့္အ၀ ေပၚလြင္ေနေစတယ္ ဆိုတာ စက္တင္ဘာလွဳပ္ရွားမႈအတြင္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚက ဘယ္ျပည္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၾကည့္ ေပၚလြင္ေနေစခဲ့ပါတယ္။
စက္တင္ဘာ လႈပ္ရွားမႈအတြင္း ကၽြန္ေတာ္တို့အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို့တိုင္းျပည္ရဲ႕အေရးအတြက္ ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္ေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့ဘူးပါတယ္။ ျပည္ပမွာရွိေနတဲ့ အေ၀းေရာက္ညႊန္ေပါင္းအစိုးရ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာ့ဒီမို ကေရစီေရးအတြက္ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြက ၀င္ေရာက္လာၿပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ဦးေဆာင္ၾက လိမ့္မယ္လိုေပါ့…။ စက္တင္ဘ (၂၅) ရက္ေန့ ညေနအိမ္ျပန္တဲ့လမ္းမွာ နအဖအာဏာပိုင္ေတြ ကာျဖဴးအမိန္ထုတ္ လိုက္ပါတယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြမွာ ကြန္နက္ရွင္ေတြပ်က္ေတာက္ကုန္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို့ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို့သိခ်င္ ေနတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို ျပည္ပအေျခဆိုက္ထုတ္လႊင့္ေနတဲ့ ေရဒီယိုလိုင္းေတြကိုပဲ အားကိုးၿပီး ဂရုတစိုက္နားေထာင္ေနရပါတယ္။ ျမန္မာ့အေရးနဲ႔ပတ္သက္လို ဘယ္သူေတြမ်ား ၾကား၀င္ေျဖရွင္ေပးမလဲဆိုတာကိုပါ။ ျပည္ပမွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ့ အင္တာဗ်ဴးေတြထုတ္လႊင့္ၿပီး နအဖအစိုးရဆင္းေပးဖို့ပဲ ေျပာေနၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္တို့ၾကားေနရတယ္။ ဒီလိုသာ သူတို့ေျပာတိုင္း နအဖဆင္းေပးသြားရင္ေတာ့ ေကာင္းတာ ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္…..
စက္တင္ဘာလ (၂၆) ရက္ ဗုဒဟူးေန…. ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့မယ့္ ေန႔ရက္ေတြထဲက တစ္ရက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဆယ့္ကိုးႏွစ္မွာ ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္လည္ထြက္ေပၚလာတဲ့ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရတဲ့ေနပါ။ ဒီေန႔နံနက္ပိုင္း ေနအိမ္ရွိရာ ကမာရြတ္ကေန ျမိဳထဲကို အသြားလမ္းမွာ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ လက္ကိုင္ဒုတ္ေတြက ေခ်ာဆြဲထားတဲ့ ကားေတြေပၚ အသံခ်ဲစက္ေတြတပ္ဆင္ၿပီး အရပ္၀တ္နဲ႔ဒုတ္ ခဲစတဲ့ လက္နက္ေတြကို ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့လူတစ္အုပ္နဲ႔အတူ ျပည္သူေတြအေနနဲ့ ဆႏၵျပမႈမွာ မပါ၀င္ၾကဖို႔ အမိန္႔ ထုတ္တဲ့အေနနဲ႔ လိုက္ေအာ္ေနတဲ့သံေတြကို ဘစ္ကားၾကပ္ၾကပ္ေပၚကေန ၾကားခဲ့ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္မ်ိဳးခံစားလိုက္ရတယ္။ နအဖအေနနဲ႔ မမိုက္ရိုင္းေလာက္ပါဘူးလို့ပဲ စိတ္ထဲက ထင္ထားခဲ့မိပါ တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနလယ္ (၁၁) နာရီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ့ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ဆူးေလဘုရားလမ္းနဲ့ အေနာ္ရထာလမ္းေထာင့္ မီးပိြဳင့္မွာဆံုမိၾကၿပီး အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြအလာကို ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖုန္းကို ဗဟန္းသံုးလမ္းမွာေရာက္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းက လွမ္းဆက္လာပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာေတာ့ အေျခအေနမ ေကာင္းဘူး။ သံဃာေတာ္ေတြကိုရိုက္တယ္။ ဖမ္းတယ္။ ပစ္တယ္ဆိုတဲ့သတင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို့ၾကားလိုက္ရ တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို့အားလံုးလိုလိုေတြးထားၾကတာက… နအဖစစ္တပ္က ပစ္ခတ္ႏိႈမ္နင္းတိုင္း ဒို႔ေတာ္လွန္ ေရးႀကီးက ၿပီးသြားရမွာလား…။ ၿပီးမသြားေစရဘူး။ စစ္တပ္ကပစ္လို႔ ဒီေနရာမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်င္ေသသြားပါ့ေစ။ ျပဳျုပင္ေျပာင္းလဲေရးသားျဖစ္မယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ေသသြားရဲတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ လမ္းနဲ့အျပည့္ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ အားလံုးလဲ ေသရဲၾကမွာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္သား၊ ကိုယ့္ေျမး၊ ကိုယ့္ျမစ္ေတြ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳေနရတဲ့ခံစား ခ်က္မ်ိဳးကို မခံစားေစခ်င္ေတာ့တဲ့အတြက္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သာသနာ့အလံနဲ႔ ေဒါင္းအလံကို ဆူးေလးမီးပြိဳင့္ကေန ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ မိုးေတြလည္း အံုမိႈင္းလို႔လာသလို ကၽြန္ေတာ္တို့လို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတဲ့ ျပည္သူေတြလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းမ်ားသတဲ့မ်ားျပားလို႔လာ ပါၿပီ။ ဆူးေလလမ္းမႀကီးလည္းအျပည့္ အေနာ္ရထာလမ္းမႀကီးလည္းအျပည့္ပါ။ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာေတာ့ လမ္းကို သံစူးႀကိဳးေတြနဲ႔ ပိတ္ကာလွ်က္ စစ္သား၊ ရဲသားေတြက တစ္ဖက္။ ဘုရားသားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို့လိုေက်ာင္းသားေတြက တစ္ဖက္ အားခ်င္းေတာ့ျပိဳင္ေနၾကပါၿပီ။ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ဘက္က အမွန္တရား၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူအခြင့္အေရးတို့အတြက္ အင္အားကပိုမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို့က ဒီမိုကေရစီအေရးကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ့ ေတာင္းဆိုေနၾကတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပန္ခုခံဖို့ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ ယူေဆာင္လာၾကဖို့ ေမ့ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈတိုင္းရဲ႕ အားနည္းခ်က္ျဖစ္ပါမယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဆန္႔က်င္ၾကရတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဘယ္လိုနည္းနဲ့မွ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းဆႏၵျပေတာင္းဆိုေနလိုမရဘူး။ ဒါဟာ ေနာက္ေနာင္ေပၚေပါက္လာမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို့ ေတာ္လွန္ေရးေတြအတြက္ သင္ခန္းစာတစ္ခုပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမတၲာပို႔သံ၊ ဆုေတာင္းသံေတြဟာ ဆူးေလလမ္းမတေလွ်ာက္ မိုးလံုးဟိန္းညံညံစည္လွ်က္ရွိေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေမတၲာပို႔သံေတြေၾကာင့္ပဲလား ေတာ့မေျပာတက္ပါ။ မိုးႀကိဳးတစ္ခ်က္ပစ္ခ်လိုက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားမိလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ျပည္သူေတြမွာ ဘာလက္နက္မွ မရွိေပမယ့္ ကံၾကမာက ကၽြန္ေတာ္တို့ဘက္မွာ ရပ္တည္ ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို့အားလံုး ေတြးထင္လိုက္ၾကပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ေဒါသစိတ္နဲ႔ ခံျပင္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ၾကတဲ့သူအခ်ိဳ႕က ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းတာေတြ…ခဲနဲ႔ လွမ္းျပစ္ တာမ်ိဳးေတြရွိေတာ့… စစ္ေခြးတို႔အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ရၿပီး ပစ္ခတ္ႏိႈမ္နင္းတဲ့အထိေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္ သင္ခန္းစာတစ္ခုပါပဲ။ ေနာက္ေနာင္ေပၚေပါက္လာမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ ဒါမ်ိဳးမလုပ္သင့္ဘူး ထင္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒါက ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဦးႏုေရးတဲ့ ဒီမိုက ေရစီကာကြယ္ၾကဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲမွာ သူေျပာဘူးတယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ပါးကိုလာရိုက္ရင္ ေနာက္တစ္ဖက္ ပါ ရိုက္ပါလို့ လွည့္ေပးႏိုင္ရမယ္လို႔ သူေျပာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာေတာ့ ဒါဟာ လံုး၀မျဖစ္ ႏိုင္တဲ့ကိစပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရိုက္ခံဖို႔လွည္ေပးခဲ့ရတာ ေနရာေတာင္မက်န္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို့လို ခံစား ေနၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြေလာက္ ဘယ္သူမွ သိႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
ပထမဆံုး ၾကည္ဆယ္ေတာင့္ေလာက္ကို မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ပစ္လိုက္တယ္။ ဆႏၵျပဆုေတာင္းေနတဲ့ လူအုပ္ ႀကီးစၿပီး ကဆင့္ကလ်ားျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္တဲ့သူျဖစ္ပါ့ေစ။ ေသနက္နဲ႔ပစ္ခတ္တာကို ေတာ့ မေၾကာက္ပဲဆက္မေနရဲၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က လူအုပ္ႀကီး ကၽြန္ေတာ္ဆီကို ၿပိဳက်လာေတာ့ သူတို႔ နဲ႔အတူ အလုိက္သင့္ေျပးရံုမွတပါး အျခားေရြးစရာမရွိေတာ့ပါ။ မေျပးပဲသာရပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ လူအနင္း ခံရတာနဲ႔ ေနရာမွာတင္ပြဲခ်င္းၿပီးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးလိုက္တာ မွန္တယ္လို ေျပာရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း MOON BAKERY ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေသနက္ပစ္သံဟာ မိုးေပၚေထာင္ပစ္တဲ့အသံမဟုတ္ေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ ေၾကာဘက္ေန ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕အထိကို သြားတဲ့အသံမ်ိဳးေတြျဖစ္လာတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ လူအုပ္ထဲကို ပစ္ၿပီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ခုနကပစ္ခ်လိုက္တဲ့ ေသနက္ပစ္သံေၾကာင့္ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ လဲက်သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မတက္ႏိုင္ပါ။ သူတို႔ကို ျပန္သြားထူဖို့ ထက္ အဲ့ဒီတုန္းကအေတြ႕အႀကံဳကို ဒီလိုစာျပန္ေရးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္အသက္ကို ဖက္နဲ့ထုတ္ၿပီး ေျပးခဲ့ရတာကို ဘယ္သူ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ကို ညံ့တယ္လို ေျပာၾကမယ္မထင္ပါဘူး။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေသြးေတြ ဆူပြက္လိုေနတယ္။ ႏွလံုးခုန္သံလည္း ေတာ္ေတာ္ျမန္ေနပါၿပီ ဆူးေလ ဘုရားလမ္း အထက္တစ္ဘေလာက္လံုးမွာ ပံုးကြယ္စရာမရွိ။ ကားေအာက္ေျပး၀င္ရင္ မ၀င္ရင္ ဆက္ေျပးရံုပဲရွိေတာ့ တယ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က ေက်ာက္တံတားရဲစခန္းက သေဘာေကာင္းေပလို႔။ အဲ့ဒီကေနသာ ထပ္ၿပီးပစ္ ျပစ္ဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ႕ စက္တင္ဘာေတာ္လွန္ ေရးမွာ စေတးခံရမယ့္သူေတြ ပိုမ်ားသြားႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္နဲ႔ေျပးတယ္။ ခုနက ဆုေတာင္းဆႏၵျပေနၾကတဲ့သူေတြအားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံျခင္းေတြအျပည္နဲ႔ပါ။ သူတို႔မွာ အားကိုးရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔သက္၀င္ယံုၾကည္တဲ့ ကံ ကံရဲ႕အႀကိဳးကို သူတို႔ဘယ္လိုက္ရွာလို႔ ရွာမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔တေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာတင္ သံဃာေတာ္အခ်ိဳ႕ လဲက်သြားခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကံ ကံရဲ႕အႀကိဳးလား။ လူေတြလုပ္ေနၾကတာလားဆိုတာ အေျဖကရွင္းေနပါတယ္။ ျပည္သူ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ သံမိႈစြဲသလို ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အမွန္အကန္သမိုင္းထဲမွာ ထပ္ၾကပ္မကြာပါသြားမွာ ေသျခာပါတယ္။ စက္တင္ဘာလႈပ္ရွားမႈကေန ကၽြန္ေတာ္တို့တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ကို ေမြးထုတ္ေပးလိုက္ျပန္ပါတယ္။ အဲ့ဒါေတာ့ သံုညမ်ိဳးဆက္လို႔ေခၚရမယ့္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေမြးဖြားခဲ့ၾကတဲ့သူေတြပါ။ သူတို႔မွာ မတူညီကြဲျပားျခားနားတဲ့ခံစားခ်က္ကိုယ္စီနဲ႔ ဘ၀ေနထိုင္မႈဟန္ပန္ ေတြရွိၾကေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မကုန္တက္ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ။ ဇြဲရွိရွိနဲ႔ အခ်ိန္ကိုေစာင့္ဆိုင္းၿပီး ေတာ္လွန္ယူမယ္သူေတြကို ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့ျပန္တာပါ။ ဒါဟာ သမိုင္းတစ္ပတ္လည္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးမင္းသားေတြမျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ သာမန္ျပည္သူေတြလို ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားတယ္။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးအတြက္ ကိုယ္တိုင္တိုက္ပြဲ၀င္တယ္။ ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ေနတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ သမွ် ကင္းကင္းေနခ်င္ၾကတဲ့စိတ္ဓာတ္ရွိၾကတဲ့သူတို႔ေတြ… စက္တင္ဘာေတာ္လွန္ေရးမွာ ေဒါင္းအလန္မရွိတဲ့အခါ အက်ၤီအနီေရာင္ကို ခၽြတ္ၿပီး အလံလုပ္ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတာ…. သူတို႔မ်က္ႏွာကို ေနာက္လူေတြသင္ၾကားရမယ့္ သမိုင္း စာအုပ္မွာ ပါခ်င္လြန္လို႔လုပ္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္.. ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္… ကိုယ့္အမ်ိဳးသားထုအတြက္.. ကိုယ့္အနာဂတ္အတြက္… ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္အတြက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာပါ။
စက္တင္ဘာလ (၂၆. ၂၇ . ၂၈) ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုး ကမၻာပ်က္ေနသလိုပါပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့သူ အက်ၤီအနီေရာင္ဒါမွမဟုတ္ အနက္ေရာင္၀တ္ထားရင္ ေတြ႕သမွ်ကို ရိုက္ႏွက္ကားေပၚတင္ၿပီး စစ္ေဆးခံေနရတဲ့ ေနရက္ေတြကို အားလံုးျဖတ္သန္းေနၾကရတယ္။ လူငယ္ေတြလမ္းေပၚမထြက္ရဲေလာက္ေအာက္အထိပါပဲ။ လက္ဘက္ ရည္ဆိုင္ထဲ၀င္ဆြဲတယ္။ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ထဲ၀င္ဆြဲ… အကုန္အကုန္ပါပဲ။
သတင္းေတြအရေတာ့ စက္တင္ဘာလႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာ သံဃာေတာ္ေတာ္ေတြ နဲ႔ေက်ာင္းသားေတြေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား စေတးခံလိုက္ရတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ၾကားရတယ္။ ေရေ၀းသုသာန္မွာ မေသမရွင္ ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ ကို မီးရွိဳ႔ၿပီးအေလာင္းေဖ်ာက္ပစ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားရတယ္။ ေသြးပ်က္မတက္ပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဒီမိုက ေရစီအေရးနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔အတြက္ ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကတဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈဟာ စစ္တပ္ရဲ႕ ေသနက္ ေျပာင္း၀မွာ အေရးနိမ္ခဲ့ၾကရပါၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လူအုပ္ၾကားထဲမွာ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ႕ကို လူထုလႈပ္ရွားမႈၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ျပန္ျမင္ရဖို႔ အခုအခ်ိန္ထိေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ သူတို႔ဟာ ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းမွာပဲ စေတးခံသြားၾကရၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မေတြးတက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထက္ အသက္ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ငယ္မယ္ထင္ရတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူ႔နာမည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ရပါ။ သူက တညင္ကဆုိတာေတာ့ သိခဲ့ရတယ္။ သူဟာ စက္တင္ဘာေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္းမွာ ရန္ကုန္ကိုလာၿပီး ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ေတာင္းဆိုဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ သူေက်ာင္းတက္ရင္း အသံုးျပဳတဲ့ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကို ေပါင္ၿပီး ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေအာင္လာၿပီး သူ႔အခြင့္အေရး… တစ္မ်ိဳးသားလံုးအေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုခဲ့တာပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆူးေလဘုရားလမ္းမွာ ဆံုဖို႔ခ်ိန္းခဲ့ၾကေပမယ့္ အဲ့ဒီေန႔က သူဆူးေလကို ေရာက္မ လာႏိုင္ခဲ့ရွာပါဘူး။ ေရာက္ခ်င္လည္း ေရာက္ခ်င္လည္းေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ကစၿပီး သူတို႔အဖြဲ႕ကို လံုး၀မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔လည္း ေတာ္လွန္ေရးအတြင္း စေတးခံေျမၾသဇာသက္သက္မ်ားျဖစ္သြားၿပီလားေတြး ရင္း ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔လိုသူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ တာ၀န္မေၾကပြန္တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွာကို စိုးရိမ္မိတယ္။ သူတို႔သာ ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း တစ္ခုခုျဖစ္သြားခဲ့မယ္ဆိုပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူတူဆင္ႏြဲခဲ့ၾကတဲ့ အေရး ေတာ္ပံုမၿပီးဆံုးမခ်င္း မေအာင္ျမင္မခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္မေၾကသူတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခံယူထားလိုက္ပါတယ္။
စက္တင္ဘာလႈပ္ရွားမႈၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ လူငယ္ေတြ အရင္တုန္းကထက္ ပိုၿပီး ေသြးစည္းလာလာၾက တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ လူငယ္အခ်င္းခ်င္း ရိုက္ၾကႏွက္ၾက ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့အသံ ေတာ္ေတာ္ကိုၾကားရခဲသြားပါၿပီ။ ပညာမတက္ရင္ ဘာမွ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာကို သူတို႔သိလာၾကေတာ့ သင္တန္းေတြမွာ အခ်ိန္ကို အသံုးခ်လာၾက တယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ခ်ိန္ေတြ ေလ်ာ့လာတယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြမွာ ကိုယ္၀ါသနာပါတာ။ ကိုယ္ေလ့ လာခ်င္တာေလးေတြကို ေလ့လာရင္ ကိုယ့္အတြက္ကို ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြအတြက္ အဆိုးထဲကအေကာင္းလို႔ေျပာရမယ့္အေျခအေနမ်ိဳးပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ လူတန္းစား ကြာဟခ်က္ႀကီးမားေတာ့ အဲ့ဒီကြာဟခ်က္ကို ပညာတစ္ခုတည္းနဲ႔သာ ရင္ၾကားေစႏိုင္မယ္ဆိုတာကို လူငယ္အကုန္လံုး သေဘာေပါက္လက္ခံထားၾကေတာ့ သူတို႔ဘ၀အတြက္ လိုအပ္တဲ့အရာေတြကို သူတို႔ျဖည့္စည္းရင္း ဘ၀ကို ခ်ိဳ႕တဲ့စြာနဲ႔ ျဖတ္သန္းၾကတယ္။ အေျခအေနေပးလာရင္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ေငြစုၿပီး စား၀တ္ေနေရးအဆင္မေျပတဲ့ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ၾကရတယ္။ ဒီပံုစံကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူငယ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ေ၀းသြားၿပီလို ထင္ဖို႔ေကာင္းေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ေ၀းသေယာင္ရွိေနတယ္ထင္ရတာပါ။ အားလံုးလိုလိုမွာ ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္အျပည္နဲ႔ အမိေျမကို စြန္႔ခြာခဲ့ၾကရတာပါ။ အမိေျမမွာ မက္စရာအိပ္မက္ မရွိတာထက္စာရင္ ေရျခား ေျမျခားမွာ သူတို႔အတြက္ မက္စရာအိပ္မက္ေတြ ပိုရွိမယ္ဆိုတာကို သူတို႔ေတြ သိလာၾကလို႔ပါ။ ဒါဟာ နအဖအႀကိဳက္ လမ္းစဥ္တစ္ခုျဖစ္သလို သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အရာလည္းျဖစ္ပါ တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးတုိင္းမွာ လူထုကို ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳခဲ့ၾကတာ အလက္အလက္ပညာတက္လူတန္းစားျဖစ္ပါတယ္။ အထက္တန္းလူတန္းစားကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးကိုလက္ခံႏိုင္ရင္ အကူအညီအေထာက္အပံ့ေလာက္ပဲေပးၿပီး ေနာက္ကြယ္ ကပဲ ေနတက္ၾကတဲ့သဘာ၀ရွိၿပီး အေျခခံလူတန္းစားကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးမွာ တက္တက္ၾကြၾကြပါ၀င္ၾကေလရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးေတြကို ဦးေဆာင္ေလ့ရွိတဲ့ အလယ္အလက္ပညာတက္လူတန္းစားကို တိုင္ျပည္အတြင္းမွာ မေနႏိုင္ ေအာင္နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ အစိုးရက ဖိအားေပးထားတဲ့အတြက္ ဒီလူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ၾကရတာ အထူးအဆန္း ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလူငယ္ေတြအားလံုးရဲ႕ အသိအာရံုေတြထဲမွာ စက္တင္ဘာေတာ္လွန္ေရးအၿပီးမွာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အေတြးေတြက ေတာ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီအေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ က်ဆံုးခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ား၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလႈပ္ရွားမႈ အတြင္း က်ဆံုးခဲ့ၾကတဲ့ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းဆုၾကည္အပါအ၀င္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ ဖမ္းဆီးခံ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားရဲ႕ ဘ၀ေတြကိုစေတးခံထားရတဲ့အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးဆံုးခ်ိန္မတိုင္မခ်င္း စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေတာ္လွန္ၾကဖို႔လိုၿပီဆိုတဲ့ အေတြးေတြအားလံုး ေခါင္းထဲမွာ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကပါၿပီ။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေလာင္းဘုရားရဲ႕ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး အမိေျမနဲ႔ေ၀းေနၾကတဲ့ ျမန္မာတိုင္းရွိေနၾကဖို႔ေျပာျပ ခ်င္ပါတယ္။ အေလာင္းဘုရားရဲ႕ ဗမာ့တပ္မေတာ္ဟာ ယိုးဒယားႏိုင္ငံကိုသိမ္းပိုက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အယုဒယၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေအာင္ စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ကိုင္ရင္း ထိုင္ေစာင့္ၿပီး စစ္တိုက္ခဲ့ၿပီး အယုဒယၿမိဳ႕ကို သိမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ဟာကို သင္ခန္းစာယူၾကဖို႔လို ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာေရာက္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာတိုင္းကသာ ဒီမိုကေရးစီအေရးလႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြရဲ႕ေသြးေတြ ေျခာက္ေသြ႔ေအာင္ မလုပ္ေပးႏိုင္မခ်င္း ဒီလိုက်ဆံုးခဲ့သူေတြရဲ႕ ၀ိဥာဏ္ေတြဟာလည္း သူတို႔ရဲ႕ ေသြးစက္မ်ားရွိရာ ကတၲရာလမ္းမေတြေပၚမွာ ရွိေနၾကဦးမွာပါ။ ဒီ၀ိဥာဏ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြတ္ေျမာက္ ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးၾကဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္မွသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့သူေတြအေပၚ တာ၀န္ ေက်ပြန္သူေတြျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို တာ၀န္ေက်းပြန္သူေတြျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာတိုင္း ျမန္မာတိုင္းဇြြဲရွိရွိနဲ႔ မေအာင္ျမင္ေသးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆက္လက္ဆင္ႏြဲေနၾကဖို႔ လိုပါတယ္။
မင္းထက္ဘုနး္ျမတ္
2008 ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (30)
တစ္ဆယ့္ကိုးႏွစ္လံုးလံုး ကိုလိုနီေခတ္ဆိုးတဲ့ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ အညြန္႔မထြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံမ်ားအၾကားမွာ အဆင္းရဲဆံုးတိုင္းျပည္တစ္ျပည္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး နိမ့္က်တဲ့စီးပြား၊ ေရးလူမႈေရးေတြနဲ႔ ပညာေရးေတြေၾကာင့္ ျမန္မာဆိုရင္ တစ္ကမာၻလံုးက ႏွာေခါင္းရံႈခံရတဲ့ဘ၀ကို လြန္ေျမာက္ ႏိုင္ၾက လိမ့္မယ္လို႔ ဒီလႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြအကုန္လံုးက ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။
ဘယ္အစိုးရရံုးေတြမွာမဆို လဒ္ေပးလဒ္ယူမႈေတြမ်ားေနတာ။ စီးပြားေရးမေကာင္းတဲ့အတြက္ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္ေတြမွာ ျပည့္တန္ဆာမိန္းကေလးေတြအေျမာက္အမ်ားရွိေနတာ။ စာသင္ခန္းထဲမွာရွိေနရမယ့္ကေလးေတြနဲ့ ဘ၀လံုလံုျခံဳျခံဳရွိေနရမယ့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုအမ်ားအျပား လမ္းမေတြနဲ့ မီးပြိဳင့္ေတြမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနၾကရ တာ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းအစမတန္ႀကီးျမင့္မႈေၾကာင့္ ျပည္သူေတြစီးပြားေရးအဆင္မေျပၾကေတာ့ဘဲ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ ကို ဆြမ္းေတာင္မေလာင္းလွဴႏိုင္တဲ့အေျခစတဲ့စတဲ့အေျခအေနေတြမွာ ျပည္သူေတြက သူတို့အခြင့္အေရးနဲ႔ သူတို႔ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္တို႔အတြက္ သူတို႔ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ရာ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေတြနဲ႔အတူ လမ္းမေတြေပၚ ထြက္လာခဲ့ၾကၿပီး အခြင့္အေရးအားလံုးအတြက္ ေတာင္းဆိုခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
“ျပည္သူဆႏၵျပည့္၀ပါေစ….” ၊ “ဒို႔ ေမတၲာစြမ္း… ကမာၻလႊမ္း.. ေအးခ်မ္းၾကပါေစ…” ၊ “လူအခ်င္းခ်င္းလွည့္ပတ္ ျခင္း… ကင္းရွင္းၾကပါေစ…” ၊ စတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြၾကားမွာ နအဖအစိုးရကို ဆင္းေပးဖို႔ တစ္ခုမွ မေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါ ဘူး။ ဒီဆုေတာင္း ေမတၲာပို႔သံေတြၾကားထဲမွာ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ခံစာခ်က္ေတြကို အျပည့္အ၀ ေပၚလြင္ေနေစတယ္ ဆိုတာ စက္တင္ဘာလွဳပ္ရွားမႈအတြင္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚက ဘယ္ျပည္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၾကည့္ ေပၚလြင္ေနေစခဲ့ပါတယ္။
စက္တင္ဘာ လႈပ္ရွားမႈအတြင္း ကၽြန္ေတာ္တို့အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို့တိုင္းျပည္ရဲ႕အေရးအတြက္ ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္ေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့ဘူးပါတယ္။ ျပည္ပမွာရွိေနတဲ့ အေ၀းေရာက္ညႊန္ေပါင္းအစိုးရ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာ့ဒီမို ကေရစီေရးအတြက္ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြက ၀င္ေရာက္လာၿပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ဦးေဆာင္ၾက လိမ့္မယ္လိုေပါ့…။ စက္တင္ဘ (၂၅) ရက္ေန့ ညေနအိမ္ျပန္တဲ့လမ္းမွာ နအဖအာဏာပိုင္ေတြ ကာျဖဴးအမိန္ထုတ္ လိုက္ပါတယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြမွာ ကြန္နက္ရွင္ေတြပ်က္ေတာက္ကုန္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို့ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို့သိခ်င္ ေနတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို ျပည္ပအေျခဆိုက္ထုတ္လႊင့္ေနတဲ့ ေရဒီယိုလိုင္းေတြကိုပဲ အားကိုးၿပီး ဂရုတစိုက္နားေထာင္ေနရပါတယ္။ ျမန္မာ့အေရးနဲ႔ပတ္သက္လို ဘယ္သူေတြမ်ား ၾကား၀င္ေျဖရွင္ေပးမလဲဆိုတာကိုပါ။ ျပည္ပမွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ့ အင္တာဗ်ဴးေတြထုတ္လႊင့္ၿပီး နအဖအစိုးရဆင္းေပးဖို့ပဲ ေျပာေနၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္တို့ၾကားေနရတယ္။ ဒီလိုသာ သူတို့ေျပာတိုင္း နအဖဆင္းေပးသြားရင္ေတာ့ ေကာင္းတာ ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္…..
စက္တင္ဘာလ (၂၆) ရက္ ဗုဒဟူးေန…. ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့မယ့္ ေန႔ရက္ေတြထဲက တစ္ရက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဆယ့္ကိုးႏွစ္မွာ ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္လည္ထြက္ေပၚလာတဲ့ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရတဲ့ေနပါ။ ဒီေန႔နံနက္ပိုင္း ေနအိမ္ရွိရာ ကမာရြတ္ကေန ျမိဳထဲကို အသြားလမ္းမွာ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ လက္ကိုင္ဒုတ္ေတြက ေခ်ာဆြဲထားတဲ့ ကားေတြေပၚ အသံခ်ဲစက္ေတြတပ္ဆင္ၿပီး အရပ္၀တ္နဲ႔ဒုတ္ ခဲစတဲ့ လက္နက္ေတြကို ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့လူတစ္အုပ္နဲ႔အတူ ျပည္သူေတြအေနနဲ့ ဆႏၵျပမႈမွာ မပါ၀င္ၾကဖို႔ အမိန္႔ ထုတ္တဲ့အေနနဲ႔ လိုက္ေအာ္ေနတဲ့သံေတြကို ဘစ္ကားၾကပ္ၾကပ္ေပၚကေန ၾကားခဲ့ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္မ်ိဳးခံစားလိုက္ရတယ္။ နအဖအေနနဲ႔ မမိုက္ရိုင္းေလာက္ပါဘူးလို့ပဲ စိတ္ထဲက ထင္ထားခဲ့မိပါ တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနလယ္ (၁၁) နာရီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ့ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ဆူးေလဘုရားလမ္းနဲ့ အေနာ္ရထာလမ္းေထာင့္ မီးပိြဳင့္မွာဆံုမိၾကၿပီး အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြအလာကို ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖုန္းကို ဗဟန္းသံုးလမ္းမွာေရာက္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းက လွမ္းဆက္လာပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာေတာ့ အေျခအေနမ ေကာင္းဘူး။ သံဃာေတာ္ေတြကိုရိုက္တယ္။ ဖမ္းတယ္။ ပစ္တယ္ဆိုတဲ့သတင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို့ၾကားလိုက္ရ တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို့အားလံုးလိုလိုေတြးထားၾကတာက… နအဖစစ္တပ္က ပစ္ခတ္ႏိႈမ္နင္းတိုင္း ဒို႔ေတာ္လွန္ ေရးႀကီးက ၿပီးသြားရမွာလား…။ ၿပီးမသြားေစရဘူး။ စစ္တပ္ကပစ္လို႔ ဒီေနရာမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်င္ေသသြားပါ့ေစ။ ျပဳျုပင္ေျပာင္းလဲေရးသားျဖစ္မယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ေသသြားရဲတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ လမ္းနဲ့အျပည့္ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ အားလံုးလဲ ေသရဲၾကမွာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္သား၊ ကိုယ့္ေျမး၊ ကိုယ့္ျမစ္ေတြ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳေနရတဲ့ခံစား ခ်က္မ်ိဳးကို မခံစားေစခ်င္ေတာ့တဲ့အတြက္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သာသနာ့အလံနဲ႔ ေဒါင္းအလံကို ဆူးေလးမီးပြိဳင့္ကေန ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ မိုးေတြလည္း အံုမိႈင္းလို႔လာသလို ကၽြန္ေတာ္တို့လို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတဲ့ ျပည္သူေတြလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းမ်ားသတဲ့မ်ားျပားလို႔လာ ပါၿပီ။ ဆူးေလလမ္းမႀကီးလည္းအျပည့္ အေနာ္ရထာလမ္းမႀကီးလည္းအျပည့္ပါ။ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာေတာ့ လမ္းကို သံစူးႀကိဳးေတြနဲ႔ ပိတ္ကာလွ်က္ စစ္သား၊ ရဲသားေတြက တစ္ဖက္။ ဘုရားသားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို့လိုေက်ာင္းသားေတြက တစ္ဖက္ အားခ်င္းေတာ့ျပိဳင္ေနၾကပါၿပီ။ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ဘက္က အမွန္တရား၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူအခြင့္အေရးတို့အတြက္ အင္အားကပိုမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို့က ဒီမိုကေရစီအေရးကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ့ ေတာင္းဆိုေနၾကတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပန္ခုခံဖို့ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ ယူေဆာင္လာၾကဖို့ ေမ့ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈတိုင္းရဲ႕ အားနည္းခ်က္ျဖစ္ပါမယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဆန္႔က်င္ၾကရတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဘယ္လိုနည္းနဲ့မွ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းဆႏၵျပေတာင္းဆိုေနလိုမရဘူး။ ဒါဟာ ေနာက္ေနာင္ေပၚေပါက္လာမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို့ ေတာ္လွန္ေရးေတြအတြက္ သင္ခန္းစာတစ္ခုပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမတၲာပို႔သံ၊ ဆုေတာင္းသံေတြဟာ ဆူးေလလမ္းမတေလွ်ာက္ မိုးလံုးဟိန္းညံညံစည္လွ်က္ရွိေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေမတၲာပို႔သံေတြေၾကာင့္ပဲလား ေတာ့မေျပာတက္ပါ။ မိုးႀကိဳးတစ္ခ်က္ပစ္ခ်လိုက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားမိလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ျပည္သူေတြမွာ ဘာလက္နက္မွ မရွိေပမယ့္ ကံၾကမာက ကၽြန္ေတာ္တို့ဘက္မွာ ရပ္တည္ ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို့အားလံုး ေတြးထင္လိုက္ၾကပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ေဒါသစိတ္နဲ႔ ခံျပင္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ၾကတဲ့သူအခ်ိဳ႕က ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းတာေတြ…ခဲနဲ႔ လွမ္းျပစ္ တာမ်ိဳးေတြရွိေတာ့… စစ္ေခြးတို႔အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ရၿပီး ပစ္ခတ္ႏိႈမ္နင္းတဲ့အထိေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္ သင္ခန္းစာတစ္ခုပါပဲ။ ေနာက္ေနာင္ေပၚေပါက္လာမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ ဒါမ်ိဳးမလုပ္သင့္ဘူး ထင္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒါက ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဦးႏုေရးတဲ့ ဒီမိုက ေရစီကာကြယ္ၾကဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲမွာ သူေျပာဘူးတယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ပါးကိုလာရိုက္ရင္ ေနာက္တစ္ဖက္ ပါ ရိုက္ပါလို့ လွည့္ေပးႏိုင္ရမယ္လို႔ သူေျပာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာေတာ့ ဒါဟာ လံုး၀မျဖစ္ ႏိုင္တဲ့ကိစပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရိုက္ခံဖို႔လွည္ေပးခဲ့ရတာ ေနရာေတာင္မက်န္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို့လို ခံစား ေနၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြေလာက္ ဘယ္သူမွ သိႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
ပထမဆံုး ၾကည္ဆယ္ေတာင့္ေလာက္ကို မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ပစ္လိုက္တယ္။ ဆႏၵျပဆုေတာင္းေနတဲ့ လူအုပ္ ႀကီးစၿပီး ကဆင့္ကလ်ားျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္တဲ့သူျဖစ္ပါ့ေစ။ ေသနက္နဲ႔ပစ္ခတ္တာကို ေတာ့ မေၾကာက္ပဲဆက္မေနရဲၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က လူအုပ္ႀကီး ကၽြန္ေတာ္ဆီကို ၿပိဳက်လာေတာ့ သူတို႔ နဲ႔အတူ အလုိက္သင့္ေျပးရံုမွတပါး အျခားေရြးစရာမရွိေတာ့ပါ။ မေျပးပဲသာရပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ လူအနင္း ခံရတာနဲ႔ ေနရာမွာတင္ပြဲခ်င္းၿပီးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးလိုက္တာ မွန္တယ္လို ေျပာရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း MOON BAKERY ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေသနက္ပစ္သံဟာ မိုးေပၚေထာင္ပစ္တဲ့အသံမဟုတ္ေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ ေၾကာဘက္ေန ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕အထိကို သြားတဲ့အသံမ်ိဳးေတြျဖစ္လာတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ လူအုပ္ထဲကို ပစ္ၿပီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ခုနကပစ္ခ်လိုက္တဲ့ ေသနက္ပစ္သံေၾကာင့္ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ လဲက်သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မတက္ႏိုင္ပါ။ သူတို႔ကို ျပန္သြားထူဖို့ ထက္ အဲ့ဒီတုန္းကအေတြ႕အႀကံဳကို ဒီလိုစာျပန္ေရးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္အသက္ကို ဖက္နဲ့ထုတ္ၿပီး ေျပးခဲ့ရတာကို ဘယ္သူ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ကို ညံ့တယ္လို ေျပာၾကမယ္မထင္ပါဘူး။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေသြးေတြ ဆူပြက္လိုေနတယ္။ ႏွလံုးခုန္သံလည္း ေတာ္ေတာ္ျမန္ေနပါၿပီ ဆူးေလ ဘုရားလမ္း အထက္တစ္ဘေလာက္လံုးမွာ ပံုးကြယ္စရာမရွိ။ ကားေအာက္ေျပး၀င္ရင္ မ၀င္ရင္ ဆက္ေျပးရံုပဲရွိေတာ့ တယ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က ေက်ာက္တံတားရဲစခန္းက သေဘာေကာင္းေပလို႔။ အဲ့ဒီကေနသာ ထပ္ၿပီးပစ္ ျပစ္ဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ႕ စက္တင္ဘာေတာ္လွန္ ေရးမွာ စေတးခံရမယ့္သူေတြ ပိုမ်ားသြားႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္နဲ႔ေျပးတယ္။ ခုနက ဆုေတာင္းဆႏၵျပေနၾကတဲ့သူေတြအားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံျခင္းေတြအျပည္နဲ႔ပါ။ သူတို႔မွာ အားကိုးရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔သက္၀င္ယံုၾကည္တဲ့ ကံ ကံရဲ႕အႀကိဳးကို သူတို႔ဘယ္လိုက္ရွာလို႔ ရွာမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔တေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာတင္ သံဃာေတာ္အခ်ိဳ႕ လဲက်သြားခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကံ ကံရဲ႕အႀကိဳးလား။ လူေတြလုပ္ေနၾကတာလားဆိုတာ အေျဖကရွင္းေနပါတယ္။ ျပည္သူ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ သံမိႈစြဲသလို ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အမွန္အကန္သမိုင္းထဲမွာ ထပ္ၾကပ္မကြာပါသြားမွာ ေသျခာပါတယ္။ စက္တင္ဘာလႈပ္ရွားမႈကေန ကၽြန္ေတာ္တို့တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ကို ေမြးထုတ္ေပးလိုက္ျပန္ပါတယ္။ အဲ့ဒါေတာ့ သံုညမ်ိဳးဆက္လို႔ေခၚရမယ့္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေမြးဖြားခဲ့ၾကတဲ့သူေတြပါ။ သူတို႔မွာ မတူညီကြဲျပားျခားနားတဲ့ခံစားခ်က္ကိုယ္စီနဲ႔ ဘ၀ေနထိုင္မႈဟန္ပန္ ေတြရွိၾကေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မကုန္တက္ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ။ ဇြဲရွိရွိနဲ႔ အခ်ိန္ကိုေစာင့္ဆိုင္းၿပီး ေတာ္လွန္ယူမယ္သူေတြကို ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့ျပန္တာပါ။ ဒါဟာ သမိုင္းတစ္ပတ္လည္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးမင္းသားေတြမျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ သာမန္ျပည္သူေတြလို ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားတယ္။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးအတြက္ ကိုယ္တိုင္တိုက္ပြဲ၀င္တယ္။ ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ေနတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ သမွ် ကင္းကင္းေနခ်င္ၾကတဲ့စိတ္ဓာတ္ရွိၾကတဲ့သူတို႔ေတြ… စက္တင္ဘာေတာ္လွန္ေရးမွာ ေဒါင္းအလန္မရွိတဲ့အခါ အက်ၤီအနီေရာင္ကို ခၽြတ္ၿပီး အလံလုပ္ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတာ…. သူတို႔မ်က္ႏွာကို ေနာက္လူေတြသင္ၾကားရမယ့္ သမိုင္း စာအုပ္မွာ ပါခ်င္လြန္လို႔လုပ္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္.. ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္… ကိုယ့္အမ်ိဳးသားထုအတြက္.. ကိုယ့္အနာဂတ္အတြက္… ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္အတြက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာပါ။
စက္တင္ဘာလ (၂၆. ၂၇ . ၂၈) ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုး ကမၻာပ်က္ေနသလိုပါပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့သူ အက်ၤီအနီေရာင္ဒါမွမဟုတ္ အနက္ေရာင္၀တ္ထားရင္ ေတြ႕သမွ်ကို ရိုက္ႏွက္ကားေပၚတင္ၿပီး စစ္ေဆးခံေနရတဲ့ ေနရက္ေတြကို အားလံုးျဖတ္သန္းေနၾကရတယ္။ လူငယ္ေတြလမ္းေပၚမထြက္ရဲေလာက္ေအာက္အထိပါပဲ။ လက္ဘက္ ရည္ဆိုင္ထဲ၀င္ဆြဲတယ္။ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ထဲ၀င္ဆြဲ… အကုန္အကုန္ပါပဲ။
သတင္းေတြအရေတာ့ စက္တင္ဘာလႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာ သံဃာေတာ္ေတာ္ေတြ နဲ႔ေက်ာင္းသားေတြေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား စေတးခံလိုက္ရတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ၾကားရတယ္။ ေရေ၀းသုသာန္မွာ မေသမရွင္ ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ ကို မီးရွိဳ႔ၿပီးအေလာင္းေဖ်ာက္ပစ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားရတယ္။ ေသြးပ်က္မတက္ပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဒီမိုက ေရစီအေရးနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔အတြက္ ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကတဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈဟာ စစ္တပ္ရဲ႕ ေသနက္ ေျပာင္း၀မွာ အေရးနိမ္ခဲ့ၾကရပါၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လူအုပ္ၾကားထဲမွာ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ႕ကို လူထုလႈပ္ရွားမႈၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ျပန္ျမင္ရဖို႔ အခုအခ်ိန္ထိေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ သူတို႔ဟာ ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းမွာပဲ စေတးခံသြားၾကရၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မေတြးတက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထက္ အသက္ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ငယ္မယ္ထင္ရတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူ႔နာမည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ရပါ။ သူက တညင္ကဆုိတာေတာ့ သိခဲ့ရတယ္။ သူဟာ စက္တင္ဘာေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္းမွာ ရန္ကုန္ကိုလာၿပီး ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ေတာင္းဆိုဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ သူေက်ာင္းတက္ရင္း အသံုးျပဳတဲ့ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကို ေပါင္ၿပီး ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေအာင္လာၿပီး သူ႔အခြင့္အေရး… တစ္မ်ိဳးသားလံုးအေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုခဲ့တာပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆူးေလဘုရားလမ္းမွာ ဆံုဖို႔ခ်ိန္းခဲ့ၾကေပမယ့္ အဲ့ဒီေန႔က သူဆူးေလကို ေရာက္မ လာႏိုင္ခဲ့ရွာပါဘူး။ ေရာက္ခ်င္လည္း ေရာက္ခ်င္လည္းေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ကစၿပီး သူတို႔အဖြဲ႕ကို လံုး၀မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔လည္း ေတာ္လွန္ေရးအတြင္း စေတးခံေျမၾသဇာသက္သက္မ်ားျဖစ္သြားၿပီလားေတြး ရင္း ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔လိုသူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ တာ၀န္မေၾကပြန္တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွာကို စိုးရိမ္မိတယ္။ သူတို႔သာ ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း တစ္ခုခုျဖစ္သြားခဲ့မယ္ဆိုပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူတူဆင္ႏြဲခဲ့ၾကတဲ့ အေရး ေတာ္ပံုမၿပီးဆံုးမခ်င္း မေအာင္ျမင္မခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္မေၾကသူတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခံယူထားလိုက္ပါတယ္။
စက္တင္ဘာလႈပ္ရွားမႈၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ လူငယ္ေတြ အရင္တုန္းကထက္ ပိုၿပီး ေသြးစည္းလာလာၾက တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ လူငယ္အခ်င္းခ်င္း ရိုက္ၾကႏွက္ၾက ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့အသံ ေတာ္ေတာ္ကိုၾကားရခဲသြားပါၿပီ။ ပညာမတက္ရင္ ဘာမွ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာကို သူတို႔သိလာၾကေတာ့ သင္တန္းေတြမွာ အခ်ိန္ကို အသံုးခ်လာၾက တယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ခ်ိန္ေတြ ေလ်ာ့လာတယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြမွာ ကိုယ္၀ါသနာပါတာ။ ကိုယ္ေလ့ လာခ်င္တာေလးေတြကို ေလ့လာရင္ ကိုယ့္အတြက္ကို ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြအတြက္ အဆိုးထဲကအေကာင္းလို႔ေျပာရမယ့္အေျခအေနမ်ိဳးပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ လူတန္းစား ကြာဟခ်က္ႀကီးမားေတာ့ အဲ့ဒီကြာဟခ်က္ကို ပညာတစ္ခုတည္းနဲ႔သာ ရင္ၾကားေစႏိုင္မယ္ဆိုတာကို လူငယ္အကုန္လံုး သေဘာေပါက္လက္ခံထားၾကေတာ့ သူတို႔ဘ၀အတြက္ လိုအပ္တဲ့အရာေတြကို သူတို႔ျဖည့္စည္းရင္း ဘ၀ကို ခ်ိဳ႕တဲ့စြာနဲ႔ ျဖတ္သန္းၾကတယ္။ အေျခအေနေပးလာရင္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ေငြစုၿပီး စား၀တ္ေနေရးအဆင္မေျပတဲ့ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ၾကရတယ္။ ဒီပံုစံကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူငယ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ေ၀းသြားၿပီလို ထင္ဖို႔ေကာင္းေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ေ၀းသေယာင္ရွိေနတယ္ထင္ရတာပါ။ အားလံုးလိုလိုမွာ ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္အျပည္နဲ႔ အမိေျမကို စြန္႔ခြာခဲ့ၾကရတာပါ။ အမိေျမမွာ မက္စရာအိပ္မက္ မရွိတာထက္စာရင္ ေရျခား ေျမျခားမွာ သူတို႔အတြက္ မက္စရာအိပ္မက္ေတြ ပိုရွိမယ္ဆိုတာကို သူတို႔ေတြ သိလာၾကလို႔ပါ။ ဒါဟာ နအဖအႀကိဳက္ လမ္းစဥ္တစ္ခုျဖစ္သလို သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အရာလည္းျဖစ္ပါ တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးတုိင္းမွာ လူထုကို ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳခဲ့ၾကတာ အလက္အလက္ပညာတက္လူတန္းစားျဖစ္ပါတယ္။ အထက္တန္းလူတန္းစားကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးကိုလက္ခံႏိုင္ရင္ အကူအညီအေထာက္အပံ့ေလာက္ပဲေပးၿပီး ေနာက္ကြယ္ ကပဲ ေနတက္ၾကတဲ့သဘာ၀ရွိၿပီး အေျခခံလူတန္းစားကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးမွာ တက္တက္ၾကြၾကြပါ၀င္ၾကေလရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးေတြကို ဦးေဆာင္ေလ့ရွိတဲ့ အလယ္အလက္ပညာတက္လူတန္းစားကို တိုင္ျပည္အတြင္းမွာ မေနႏိုင္ ေအာင္နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ အစိုးရက ဖိအားေပးထားတဲ့အတြက္ ဒီလူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ၾကရတာ အထူးအဆန္း ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလူငယ္ေတြအားလံုးရဲ႕ အသိအာရံုေတြထဲမွာ စက္တင္ဘာေတာ္လွန္ေရးအၿပီးမွာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အေတြးေတြက ေတာ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီအေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ က်ဆံုးခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ား၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလႈပ္ရွားမႈ အတြင္း က်ဆံုးခဲ့ၾကတဲ့ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းဆုၾကည္အပါအ၀င္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ ဖမ္းဆီးခံ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားရဲ႕ ဘ၀ေတြကိုစေတးခံထားရတဲ့အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးဆံုးခ်ိန္မတိုင္မခ်င္း စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေတာ္လွန္ၾကဖို႔လိုၿပီဆိုတဲ့ အေတြးေတြအားလံုး ေခါင္းထဲမွာ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကပါၿပီ။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေလာင္းဘုရားရဲ႕ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး အမိေျမနဲ႔ေ၀းေနၾကတဲ့ ျမန္မာတိုင္းရွိေနၾကဖို႔ေျပာျပ ခ်င္ပါတယ္။ အေလာင္းဘုရားရဲ႕ ဗမာ့တပ္မေတာ္ဟာ ယိုးဒယားႏိုင္ငံကိုသိမ္းပိုက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အယုဒယၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေအာင္ စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ကိုင္ရင္း ထိုင္ေစာင့္ၿပီး စစ္တိုက္ခဲ့ၿပီး အယုဒယၿမိဳ႕ကို သိမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ဟာကို သင္ခန္းစာယူၾကဖို႔လို ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာေရာက္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာတိုင္းကသာ ဒီမိုကေရးစီအေရးလႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြရဲ႕ေသြးေတြ ေျခာက္ေသြ႔ေအာင္ မလုပ္ေပးႏိုင္မခ်င္း ဒီလိုက်ဆံုးခဲ့သူေတြရဲ႕ ၀ိဥာဏ္ေတြဟာလည္း သူတို႔ရဲ႕ ေသြးစက္မ်ားရွိရာ ကတၲရာလမ္းမေတြေပၚမွာ ရွိေနၾကဦးမွာပါ။ ဒီ၀ိဥာဏ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြတ္ေျမာက္ ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးၾကဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္မွသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့သူေတြအေပၚ တာ၀န္ ေက်ပြန္သူေတြျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို တာ၀န္ေက်းပြန္သူေတြျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာတိုင္း ျမန္မာတိုင္းဇြြဲရွိရွိနဲ႔ မေအာင္ျမင္ေသးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆက္လက္ဆင္ႏြဲေနၾကဖို႔ လိုပါတယ္။
မင္းထက္ဘုနး္ျမတ္
2008 ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (30)
No comments:
Post a Comment